2552/01/29

วันที่36


วันที่36...
ผ่านมา36วัน..
..มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย
และมีความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน
เหนื่อยจนแทบถอดใจอยู่หลายครั้ง
แต่ความอ่อนแอของจิตใจ..ก็สั่งให้ยังคงอยู่ที่เดิม
เฝ้ามองและห่วงใยเธออยู่อย่างเดิม
ทั้งๆที่ยิ่งนานวันก็ยิ่งรับรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา
ความสัมพันธ์ที่แนบแน่นยิ่งขึ้นทุกครั้งที่ได้รับรู้
ซึ่งมันทำให้ยิ่งแน่ใจว่า......ฉันไม่มีวันได้อยู่ในหัวใจเธอ
นับจากวันนี้..ก็ยังคงนับต่อไป
อีกกี่สิบวัน..อีกกี่ร้อยวันที่ฉันจะตัดใจจากเธอได้
อีกนานแค่ไหนที่ฉันจะไม่ต้องทรมานกับความรักอยู่อย่างนี้
อีกไกลแค่ไหนกับเส้นทางที่ต้องก้าวเดิน...
..เส้นทางที่ฉันเฝ้ารอใครสักคนที่จะมี...ความรักนิรันดร์
...ใครคนนั้นที่เป็นของฉันจริงๆ...

2552/01/26

เหนื่อย...


เหนื่อยกับความรัก..

หนักกับความเศร้า..

อยู่คนเดียวดีกว่าเรา..

ก็แค่เหงาบ้างในบางที

2552/01/25

รักคือ..กำแพง


ให้เหลือแค่เพียงเราบนโลกนี้
....เธอก็คงไม่มีวันรักฉัน
ได้แต่เฝ้ารอทรมาน..อยู่หลังกำแพงของเธอ
สุดท้ายความจริงใจก็พ่ายแพ้
เธอ...ไม่เคยเหลียวแลมันซักครั้ง
กอดเข่าร้องไห้เพียงลำพัง..อยู่หลังกำแพงของเธอ
ไม่คู่ควรเธอเลยสิใช่ไหม?
..จึงเก็บงำหัวใจอย่างแน่นหนา
ได้แต่สัมผัสความเย็นชา..อยู่หลังกำแพงของเธอ
โอย...เหนื่อยเลยเกิน...มันท้อใจ
"ฉันรักเธอเพียงคนเดียวรู้ไหม?
..ฉันรักเธอเพียงคนเดียวทั้งใจ
ไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไรให้ผ่าน..กำแพงของเธอ"
ความรักฉันลอยวนจนเคว้งคว้าง
..ไม่เจอสักหนทางจะเอื้อมคว้า
หมดลมหายใจอย่างช้าช้า..อยู่หลังกำแพงของเธอ
ไม่มีหนทาง...จะก้าวเข้าไป..
ไม่มีหนทาง..จะก้าวเข้าไป ..ในใจเธอ
ทั้งหัวใจให้หมดแล้ว..ทั้งหัวใจ..
ทั้งหัวใจให้หมดแล้ว..ทั้งหัวใจ..น้อยไปอีกหรือ